"Jesienna Miłość" Nicholas Sparks

Powieść przez wiele miesięcy nie schodziła ze światowych list bestsellerów. Jest rok 1958. Beztroski siedemnastolatek, Landon Carter, rozpoczyna naukę w ostatniej klasie szkoły średniej. Jego ojciec kongresman pragnie, by syn zrobił karierę - tymczasem Landon, podobnie, jak reszta klasy, nie zaczął jeszcze zastanawiać się, co zrobić z dorosłym życiem. Jedynie Jamie Sullivan, cicha, spokojna dziewczyna opiekująca się owdowiałym ojcem, pastorem, jest inna. Nie rozstaje się z Biblią, nie chodzi na prywatki, a dzień bez dobrego uczynku uważa za stracony. Czy możliwe jest, aby losy tych dwojga tak różnych młodych ludzi mogły połączyć się na zawsze?

Mniej więcej dwa lata temu oglądałam w szkole film "Szkoła Uczuć" (na którym beczałam jak głupia). Wtedy nie miałam jeszcze pojęcia, że jest to ekranizacja powieści Sparksa. Informację tę znalazłam dopiero buszując po internecie w pewne leniwe popołudnie. Nie mogłam zrobić nic innego, jak zamówić sobie jeden egzemplarz. Przecież każda nowa książeczka tak ładnie wygląda na półce ^^


Tak jak przy "Harry'm Potterze", tak i teraz złamałam zasadę "Najpierw książka, później film", dlatego pozbawiłam się niewątpliwej przyjemności zaskoczenia w najważniejszym momencie. Prawdopodobnie również dlatego zakończenie nie wywołało u mnie efektu WOW. Czymś nowym okazał się prolog, w którym poznajemy Landona jako pięćdziesięcio sześcio latka, a nie pełnego wigoru nastolatka. Stateczny mężczyzna przechadza się po swoim miasteczku i zabiera nas w wzruszającą podróż do czasów licealnych...


Jaki jest siedemnastoletni Landon? Na pewno skrzywdzony przez los, a w szczególności przez ojca. Czasem miałam wrażenie, że próbuje się po prostu popisać przed znajomymi, pokazać, że jest, zaistnieć. Jednak kartka po kartce, storna po stronie, a zagubiony nastolatek zaczął pokazywać się z innej strony. Stał się czuły, opiekuńczy, bardziej otwarty na potrzeby innych. Niestety "Jesienna Miłość" jest bardzo cieniutką książeczką i 220 stron nie wystarczyło aby dokładnie poznać któregokolwiek z głównych bohaterów, nie mówiąc już o bohaterach drugoplanowych.


Drugą z lepiej wykreowanych postaci była urocza Jamie. Córka pastora, zaczytująca się w Biblii, chodząca świętość. Cały swój wolny czas poświęcała innym; odwiedzała dom dziecka, pomagała starszym osobom... ogólnie lubiana przez całe miasteczko, ale nieakceptowana przez swoją klasę. Tutaj informacje o niej się kończą (przynajmniej te, które mogę zdradzić), a szkoda. Wieeelki minus dla Sparksa. Jeżeli jesteśmy już przy minusach, to nie mogę nie wspomnieć o zbyt szybko toczącej się akcji zwłaszcza w ostatnich rozdziałach. Urywane teksty, krótkie opisy... może i czyta się to szybko, ale na pewno nie wprowadza w klimat i wnosi do powieści chaos.


Przechodząc do samej historii miłosnej... hmm... jak już wspominałam wyżej, wszystko toczyło się stanowczo za szybko, przez co nie zdążyłam dostatecznie zagłębić się w ten wspaniały romans. Mimo tego poczułam małe ukłucie żalu, kiedy zbliżałam się do końca. Chciałam innego zakończenia, chciałam poznać dalsze losy bohaterów, chciałam odczarować film... Nie mogę powiedzieć, że moje serce pękło, ale na pewno nie pozostało takie samo, pozostała na nim rysa, zawód. Chyba będę musiała przyzwyczaić się do takiego obrotu spraw przy następnych powieściach Sparksa. Na szczególną uwagę zasługuje ostatni rozdział, kiedy powracamy do pięćdziesięcioletniego Landona. Zakończenie dużo lepsze niż filmowe ;)


Podsumowując wszystkie pięć akapitów, mile spędziłam wieczór przy powieści, a właściwie nowelce, bo to lepsze określenie. Nawet nie zauważyłam kiedy dobrnęłam do końca. Bohaterowie może i nie zdradzają zbyt wiele swoich cech i emocji, ale zyskują sympatię czytelnika. Polecam osobom, które chcą na chwilę oderwać się od rzeczywistości lub szukają książki na odblokowanie po książkowym kacu.


Moja ocena: 9/10

---Sara Gray---