"Mechaniczna Księżniczka " Cassandra Clare

Mroczna sieć zaczyna się zaciskać wokół Nocnych Łowców z Instytutu Londyńskiego. Mortmain planuje wykorzystać swoje Piekielne Maszyny, armię bezlitosnych automatów, żeby zniszczyć Nocnych Łowców. Potrzebuje jeszcze tylko ostatniego elementu, żeby zrealizować swój plan. Potrzebuje Tessy Gray, Charlotte Branwell, szefowa Instytutu Londyńskiego, rozpaczliwie stara się znaleźć Mortmaina, zanim ten zaatakuje. Ale kiedy Mortmain porywa Tessę, chłopcy, którzy roszczą sobie równe prawa do jej serca, Jem i Will, zrobią wszystko, żeby ją uratować. Bo choć Tessa i Jem są zaręczeni, Will jest zakochany w niej jak zawsze.

Ostatnie części serii, trylogii itp. zawsze są najlepsze. Dobrzy autorzy wkładają w zakończenia wszystkie możliwe emocje i najróżniejsze rozwiązania zagadek z poprzednich części.Tak też było w przypadku "Mechanicznej Księżniczki".

W poprzednich recenzjach narzekałam, że postacie i akcja za bardzo przypominają mi "Dary Anioła". W "Mechanicznej..." pozbyłam się tego uczucia na dobre. Widziałam już tylko Tessę , a nie Clary. Zamiast Valentain'a dostrzegłam podłego Mortmain'a. 

Jeśli chodzi o samą akcję, Clare przeszła samą siebie. Nie wiem, jak to zrobiła, ale te wszystkie opisy walk i oczywiście miłości (a było jej trochę więcej niż w poprzednich częściach) tak mnie urzekły, że zarwałam kilka nocek i wyłączyłam się na jakiś czas z życia, i to dosłownie. Wzięłam książkę do ręki, weszłam do kuchni i, cały czas czytając, dałam radę opłukać sobie winogrono na przekąskę i wrócić do pokoju. Mama myślała, że zwariowałam, ale jakoś to przeżyłam. Najważniejsza dla mnie była lektura. 

Przy okazji "Mechanicznego Anioła" i "Mechanicznego Księcia" skupiłam się przede wszystkim na Tessie, Willu i Jemie. Teraz chciałam przedstawić Wam postacie drugoplanowe, tak samo ważne, a jednak zapomniane przeze mnie. Na początek Charlotte. Młoda i charyzmatyczna dziewczyna, która w oczach Konsula sprawia tylko problemy jako gospodarz Instytutu Londyńskiego (przypominam, że akcja dzieje się w XIX wieku, kiedy to kobiety nie miały prawa odzywać się niepytane, a co dopiero kierować ważnymi instytucjami). Jej mąż, Henry, szalony naukowiec, który cały dzień spędza w swojej krypcie tworząc coraz to nowsze maszyny. I moje cztery ulubione postacie, czyli Gabriel i Gideon Lightwood'owie, Sophie Collins i Cecily. Braci Lightwood poznajemy już w pierwszej części, ale dopiero w ostatniej polubiłam ich na prawdę. Gideon wykazał się odwagą, a Gabriel, mimo życiowych pomyłek, potrafił przyznać się do błędów i prosić o przebaczenie. Sophie to zwykła pokojówka, ale kiedy trzeba walczyć, zachowuje się jak prawdziwa Nocna Łowczyni. Została jeszcze Cecily. Celowo nie napisałam nazwiska, bo nie chcę wyjawiać zbyt dużo osobom, które nie czytały jeszcze "Diabelskich Maszyn". W każdym razie, z tej nastolatki można śmiało brać przykład. Pokazała jakie wartości powinny być w życiu najważniejsze: rodzina i miłość.

Przyznam się bez bicia, że zakończenie po prostu zmiotło mnie z powierzchni Ziemi. Czytając epilog po policzku spływały mi wodospady łez. No jak tak można robić z czytelnikiem? To powinno być karalne! Czytam ten epilog i czytam i nie mogę wydusić słowa. Z jednej strony ogarnęło mnie rozczarowanie (takie maleńkie, ale jednak), a z drugiej czysta rozpacz i myśl "To nie może być ostatnia część!". Ogromnym plusem dla pani Clare jest dokończenie powieści. Wiemy jak po zakończeniu ostatniego rozdziału potoczyło się życie poszczególnych bohaterów. I to wszystko dzięki epilogu-wyciskaczu łez.

Ogólnie rzecz biorąc byłam przygotowana na dużo mniejszą dawkę emocji, sama nie wiem czemu. Myślałam, że trylogia ta zakończy się spokojnie i niedrastycznie. Zostałam jednak wrzucona na głęboką wodę. Czułam jakby Cassandra Clare patrzyła jak się topię i posyłała mi złośliwy uśmieszek z pytaniem "No co się stało kochanie? Zabolało?". Odpowiadam. Bolało jak cholera, a najbardziej myśl, że będę musiała rozstać się z bohaterami, których, powiedzmy sobie szczerz, pokochałam. Polecam tę trylogię każdemu , komu przypadły do gustu "Dary Anioła".

Moja ocena: 10/10

---Sara Gray---