"Bestia" Alex Flinn

Jestem bestią.

Bestią. Niezupełnie wilkiem, niedźwiedziem, gorylem czy psem, ale czymś zupełnie nowym – okropnym stworzeniem, chodzącym na dwóch łapach. Stworzeniem z kłami i pazurami, któremu włosy wyrastają z każdego pora skóry.

Jestem potworem.

Myślicie, że mówię o świecie baśni? Mylicie się. Miejsce – Nowy Jork. Czas – teraz. To nie jest ułomność, ani choroba. Pozostanę już taki na zawsze – zniszczony – jeśli nie uda mi się zdjąć czaru. Tak, czaru, który rzuciła na mnie ta wiedźma z lekcji angielskiego. Dlaczego zmieniła mnie w bestię, która ukrywa się w dzień i grasuje w nocy? Powiem wam. Opowiem wam, jak byłem Kylem Kingsburym, gościem, z którym każdy chciałby zamienić się na miejsca. Miałem pieniądze, świetny wygląd i idealne życie. A potem opowiem wam, jak stałem się doskonale… potworny.

Co podkusiło mnie do przeczytania tej powieści? Moja koleżanka - fanatyczka "Pięknej i Bestii" i oczywiście śliczna okładka. Po opisie mniej więcej wiedziałam czego mogę się spodziewać. Wcześniej obejrzałam również początek i koniec tej opowieści (lepiej o to nie pytajcie xD). Brzydki chłopak, przeciętna dziewczyna, morał wyciągnięty z bajki dla dzieci i kilka scen dodanych od autorki. To tak w skrócie. Teraz troszeczkę obszerniej.

Sam główny bohater, Kyle, na początku jest egoistycznym, bogatym dupkiem. Doskonale wie, że w szkole żaden nauczyciel mu nie podskoczy, bo inaczej tatuś odetnie szkołę od hojnych datków. Oczywiście, jak na szkolnego cwaniaka przystało, znalazł sobie pustą plastikową lalę, ale to chyba nikogo nie dziwi. Ta wersja Kyle'a w ogóle mi się nie podobała. Ja rozumiem, że niektóre dziewczyny lecą tylko na wygląd albo kasę, ale ja do takich (na szczęście) nie należę. I jeszcze ta jego durna dziewczyna Sloane! Mniej więcej w tym momencie pojawia się Linda, ale o niej opowiem trochę później.


Najważniejszą postacią w tej powieści była Kendra, wiedźma, przez którą wynikło to całe zamieszanie. Pewna siebie i, według uczniów prestiżowej szkoły, do której chodziły same bogate snowy, dziwna i brzydka dziewczyna. Szkoda tylko, że pojawiała się tak rzadko, bo była chyba najlepszym bohaterem w "Bestii". Jeden z niewielu minusów calej powieści. Nawet jej wygląd przyciągał uwagę czytelnika. Czarne ciuch, kolorowe włosy. Po prostu pełen odjazd.


Linda, dziewczyna o której wspominałam wyżej, dostała się do Tuttle tylko dzięki ciężkiej pracy i stypendium. Wcale nie jest bogata, czyli nie pasuje do reszty towarzystwa. Klasyfikacja przez pieniądze strasznie mnie denerwuje. Miałam kiedyś w klasie taką sytuację i czułam się wtedy bardzo odosobniona, dlatego bardzo współczułam Lindzie. Nie zasługiwała na takie zachowanie. Kiedy poznałam ją bliżej współczucie przerodziło się w podziw i sympatię. Miała trudną sytuację w domu, a jednak się nie podawała. Jej życie odmienia się dopiero w chwili, kiedy jej ojciec wpada w tarapaty.


Na koniec zostawiłam sobie Adriana. Taka wisienka na torcie. Adrian King jest całkowitym przeciwieństwem Kyla. Brzydki, zamknięty w sobie chłopak, który dla zabicia czasu hoduje w szklarni róże. Kwiaty, którymi Kyle wręcz gardził. Porzucony przez ojca może liczyć tylko na gosposię i nauczyciela. Do tej postaci podchodziłam sceptycznie. Dopiero gdzieś w połowie książki na prawdę go polubiłam. A to wszystko za sprawą Lindy i tego jak ją traktował. Myślę, że o takim chłopaku marzy każda dziewczyna.


W całej książce przewijał się motyw róży. To od niej zaczęła się znajomość Lindy i Kyla, to one towarzyszyły Adrianowi przez cały czas. Jakież było moje zdziwienie, kiedy wyszłam przed dom po skończonej lekturę z i zobaczyłam śliczną czerwoną różę w moim ogrodzie. Wszystkie już dawno przekwitły, ale ta jedna jeszcze się trzyma. Przypadek?


Jeśli chodzi o fabułę, to raczej mnie nie zaskoczyła. To właśnie urok klasyków. Dobrze wszystkim znana historia o pięknej dziewczynie i chłopaku zmienionym w bestię. Miło było przypomnieć sobie bajkę z dzieciństwa, zwłaszcza, że akcja dzieje się w teraźniejszości i ma się poczucie, że taka przygoda może przydarzyć się każdemu. Samp zakończenie zapadło mi dech w piersiach, chociaż do złudzenia przypominało mi zakończenie "Shrek Forever" (taa oglądam filmy animowane). Taka wersja baśni tak mi się spodobała, że postanowiłam poszukać innych powieści w tym klimacie. Jeżeli znacie takie książki, to napiszcie ich tytuły w komentarzach. Będę Wam bardzo wdzięczna.

Moja ocena: 8/10

---Sara Gray---


W piątek miała pojawić się recenzja "Mechanicznej Księżniczki", ale zamiast niej wyczekiwanie TAG'u!  :D