"Mechaniczny Anioł" Cassandra Clare + wyniki ankiety

Magia jest niebezpieczna, ale miłość jeszcze bardziej. Kiedy szesnastoletnia Tessa Gray pokonuje ocean, żeby odnaleźć brata, celem jej podróży jest Anglia za czasów panowania królowej Wiktorii. W londyńskim Podziemnym Świecie, w którym po ulicach przemykają wampiry, czarownicy i inne nadnaturalne istoty, czeka na nią coś strasznego. Tylko Nocni Łowcy, wojownicy ratujący świat przed demonami, utrzymują porządek w tym chaosie. Porwana przez Mroczne Siostry, członkinie tajnej organizacji zwanej Klubem Pandemonium, Tessa wkrótce dowiaduje się, że sama jest Podziemną z rzadkim darem zmieniania się w inną osobę. Co więcej, Mistrz - tajemnicza postać kierująca Klubem - nie zatrzyma się przed niczym, żeby wykorzystać jej moc. Pozbawiona przyjaciół, ścigana Tessa znajduje schronienie w londyńskim Instytucie Nocnych Łowców, którzy przyrzekają, że znajdą jej brata, jeśli ona wykorzysta swój dar, żeby im pomóc. Wkrótce Tessę zaczynają fascynować dwaj przyjaciele: James, którego krucha uroda skrywa groźny sekret, i niebieskooki Will, zniechęcający do siebie wszystkich swym sarkastycznym humorem i zmiennymi nastrojami… wszystkich oprócz Tessy. W miarę jak w trakcie swoich poszukiwań, zostają wciągnięci w intrygę, grożącą zagładą Nocnych Łowców, Tessa uświadamia sobie, że będzie musiała wybierać między ratowaniem brata a pomaganiem nowym przyjaciołom, którzy próbują ratować świat… i że miłość potrafi być najbardziej niebezpieczną magią.

Przy okazji recenzji "52 powody, dla których nienawidzę mojego ojca" wspominałam, że wypożyczyłam również trylogię "Diabelskie Maszyny". "Dary Anioła" tak mnie zafascynowały, że nie mogłam odpuścić sobie lektury następnych dzieł Cassandry Clare. 

Po mimo iż nie lubię czytać powieści rozgrywających się w przeszłości, w "Mechanicznym Aniele" doskonale się odnalazłam. Konne powozy zamiast aut, długie i ciężkie suknie zamiast jeansów i T-shirta, nierówne traktowanie kobiet... to chyba najbardziej rzucające się w oczy różnice, które znalazła (mogło ich być znacznie więcej, ale lektura po pewnym czasie tak mnie pochłonęła, że przestałam zwracać na nie uwagę). Opis dziewiętnastowiecznego Londynu po prostu mnie oczarował. 

Po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów "Mechanicznego Anioła" zauważyłam, że Clare napisała go na podobnym schemacie, co "Miasto Kości". Młoda dziewczyna, która nie wiedziała, że nie jest zwykłym człowiekiem, rodzinne sekrety, które wychodzą na światło dzienne po wielu, wielu latach, młody przystojniak, który zgrywa cwaniaka, świr, który rości sobie prawa do głównej bohaterki. Brzmi znajomo, prawda? Autorka użyła również tych samych nazwisk, co w "Darach Anioła", co czasem doprowadzało mnie wręcz do szału!

Jeśli chodzi o najważniejszych bohaterów, większość z nich pokrywała się charakterystycznie z bohaterami DA. Czasem czułam się, jakbym czytała tę serię jeszcze raz, tylko rozgrywającą się dwa wieki wcześniej. Will to idealna kopia Jaca, Tessa to odzwierciedlenie Clary, czytając o Jemie nasuwał mi się na myśl Simon. Oczywiście Will od samego początku podbił moje serce (tak samo ja Jace, jeśli już mówimy o podobieństwach). 

Zerknęłam na poprzednie dwa akapity i właśnie dotarło do mnie, że wyraziłam się tylko i wyłącznie negatywnie o powieści, która w gruncie rzeczy bardzo mi się podobała. Mieliście kiedyś tak, że mimo wielu minusów i tak oceniliście książkę wysoko? Właśnie tak czuję się po przeczytaniu "Mechanicznego Anioła". Może to te wszystkie niedociągnięcia właśnie (jak wszyscy wiemy z lekcji matematyki [albo i nie] dwa minusy zawsze dają plus) sprawiły, że tak, czy inaczej książka bardzo przypadła mi do gustu. Nie potrafię tego logicznie wyjaśnić, więc nawet nie będę próbować. Po prostu tak wyszło...

Jak już wspominałam przy okazji "Darów Anioła" Cassandra Clare podbiła moje serce na dobre. Pierwszy tom "Diabelskich Maszyn" tylko utwierdził mnie w tym przekonaniu i mam nadzieję, że zakończenie (mimo zapowiedzi koleżanki) nie złamie mi serca na dobre. "Mechaniczny Anioł" nie należy do lekkich powieści. Spędziłam przy niej chyba z tydzień, ale było warto. Aktualnie przebrnęłam już przez "Mechanicznego Księcia" (recenzja jeszcze w tym tygodniu) i połowę "Mechanicznej Księżniczki", więc z niecierpliwością wyczekuję zakończenia. Ocena (tak jak zapowiedziałam) będzie wysoka, bo historia Tessy na prawdę mnie wciągnęła.

Moja ocena: 9/10

---Sara Gray---

Kochani! Oprócz recenzji mam dla Was również wyniki ankiety, którą umieściłam na blogu dwa tygodnie temu.Praktycznie do samego końca walka była bardzo wyrównana. Do wczoraj "Bestia" Alex Flinn i "Szukając Alaski" Johna Greena miały taką samą ilość głosów. Późnym wieczorem, o wyniku przesądził ostatni głos oddany na... "Bestię"! Dziękuję wszystkim, którzy się udzielali i zagłosowali na swojego "faworyta". Recenzja ukaże się zaraz po "Mechanicznej Księżniczce", najprawdopodobniej na początku września. W połowie każdego miesiąca na blogu będzie pojawiać się nowa ankieta "Którą recenzję..." a wybrana przez Was książka będzie recenzowana na początku każdego miesiąca. Mam nadzieję, że weźmiecie w nich udział równie chętnie, co w pierwszej.

Wiem, że dzisiaj trochę się rozpisałam, ale jest jeszcze jedna ważna sprawa, którą chcę się z Wami podzielić. W poniedziałek rano otrzymałam dwie bardzo pozytywne wiadomości. Jedną z nich zatrzymam jeszcze dla siebie, ale wyczekujcie dalszych informacji na blogu. Drugą z nich była liczba obserwatorów, która wzrosła do.... 30! Bardzo, ale to bardzo Wam dziękuję. Gdyby nie Wy, ten blog nie miałby najmniejszego sensu. Odwiedziliście mojego bloga już prawie 3000 razy, za co również bardzo Wam dziękuję! <3