"Harry Potter i Kamień Filozoficzny" J. K. Rowling

Harry Potter, sierota i podrzutek, od niemowlęcia wychowywany był przez ciotkę i wuja, którzy traktowali go jak piąte koło u wozu. Pochodzenie chłopca owiane jest tajemnicą; jedyną pamiątką Harry`ego z przeszłości jest zagadkowa blizna na czole. Skąd jednak biorą się niesamowite zjawiska, które towarzyszą nieświadomemu niczego Potterowi? Harry nigdy by się nie spodziewał, że można latać na miotle, znać bardzo pożyteczne zaklęcia i nosić pelerynę niewidkę. Nigdy też nie przyszłoby mu do głowy, że to właśnie on stoczy walkę z potężnym i złym Lordem Voldermortem.

No dobra! W końcu, po wielu miesiącach ciągłego "Musisz to przeczytać!", "Pamiętasz? Do końca roku szkolnego!" postanowiłam wziąć się do roboty z początkiem nowego roku i przeczytać całego Harrego Pottera po raz pierwszy. Filmy oglądałam już milion razy, więc zasada "najpierw książka, później film" nie wchodziła w grę. Nie utrudniło mi to też bardzo czytania, gdyż różnice pomiędzy filmem a książką są wręcz powalające.

Na początku trochę obawiałam się o wiek naszego bohatera. Percy Jackson również miał dwanaście lat i z tego właśnie powodu nie mogłam się odnaleźć, nie potrafiłam wczuć się w jego położenie. Na szczęście w tym przypadku było inaczej, może to ze względu zachowania Harrego, które wcale nie wskazywało na tak młody wiek. Ale chyba właśnie tego spodziewałam się po biednym chłopcu ciągle poniżanym przez swoją rodzinę. Z reguły osoby, które mają w życiu pod górkę wcześniej dorastają. No ale wracając do książki, Potter na prawdę przypadł mi do gustu. Nie dość, że potrafił radzić sobie sam w każdej sytuacji (do momentu, w którym pojawiła się Hermiona, wtedy to ona przejęła stery), to jeszcze nękał go rozpieszczany przez wszystkich kuzynek Dudley. 

Podczas podróży Hermiony, Harrego i Rona do Hogwardu czułam się tak, jakbym sama dostała list i miała zacząć naukę w tej szkole. A kiedy akcja rozkręciła się na dobre wsiąknęłam w świat czarodziejów na dobre i prędko raczej się z niego nie wyprowadzę. Latanie na miotle, quidditch, zaklęcia, magiczne stworzenia... powoli zaczęłam zachowywać się jak dziecko. Latałam po domu i rzucałam zaklęciami na prawo i lewo (nawet próbowałam wymazać pamięć koledze, chyba podziałało, bo niczego nie pamięta xD). Siedziałam z nosem w książce dzień i noc, czytałam w szkole, w domu, w samochodzie... po prostu wszędzie! Mama powoli zaczynała sądzić, że wariuję (prawdziwy mugol z niej), a ja na reszcie wyszłam z czytelniczego dołka i to dzięki jednej z najlepszych serii, jakie kiedykolwiek czytałam.


Jak już wyżej wspomniałam, nawet wiek postaci mnie nie zniechęcił. Super mądra Hermiona (czemu ja nie mam takich zdolności do nauki jak ona?!), trochę fajtłapowaty Ron (dałabym się zabić za taki kolor włosów) i słynny Harry Potter tworzyli tak doskonałe trio, że czytanie o ich przygodach, to sama przyjemność. Może to i dziwne, ale od razu polubiłam Severusa Snapa (prawdopodobnie dlatego, że znam zakończenie) i jego pupilka Malfoy'a (a to wynik Dramione). Czasem sceny z ich udziałem są wręcz komiczne, a sam Draco przypomina mi czasem chłopaków z naszej klasy: mocny w gębie, lubi się przechwalać, a tak na prawdę to duży dzieciuch uzależniony od swojego tatusia. Czasem miałam ochotę wziąć kocyk, podusię i misia, wskoczyć do książki i przytulić biednego chłopczyka.


Koniec końców, za następną część zabrałam się od razu po skończeniu pierwszej i tym sposobem dotarłam już do "Czary Ognia" (bądź ze mnie dumna :P). Z każdą stroną coraz bardziej podoba mi się ta magiczna przygoda. Recenzja może nie jest zbyt długa, ale co więcej można powiedzieć o takim klasyku? Chyba tylko przyznać rację wszystkim fanom i pluć sobie w brodę, że nie zaczęłam czytać wcześniej. Na szczęście powoli nadrabiam swoje czytelnicze braki i wszystkich, którzy jeszcze nie poznali osobiście Harrego Pottera, zachęcam, aby zrobili to jak najszybciej.
No to do następnego, mugole!

Moja ocena: 10/10

---Sara Gray---