"Harry Potter i Czara Ognia" J. K. Rowling

Tytuł oryginalny: Harry Potter and the Goblet of Fire
Seria: Harry Potter
Tłumaczenie: Andrzej Polkowski
Wydawnictwo: Media Rodzina
Liczba stron: 768
Data wydania: 29 września 2001

W tym roku w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart rozegra się Turniej Trójmagiczny, na który przybędą uczniowie z Bułgarii i Francji. Zgodnie z prastarymi regułami w turnieju uczestniczyć ma trzech uczniów - reprezentantów każdej ze szkół, wybranych przez Czarę Ognia. Dziwnym zbiegiem okoliczności wybranych zostaje czterech.

Co z tego wynika dla Harry`ego, jego przyjaciół i całego świata czarodziejów, dowiecie się z lektury 766 strony czwartego tomu Harry'ego Pottera.

No dobra, po podwójnej recenzji dwóch poprzednich tomów serii o Harry'm Potterze czas na zwykłą, pospolitą i nudną paplaninę o jednej części. O ile w ogóle dam radę sklecić kilka sensownych zdań.

Na początku (czyli pod koniec stycznia) zabrałam się za "Czarę Ognia" z ogromną werwą. Niestety po pierwszych czterech rozdziałach mój zapał znacznie osłabł. Rozdziały dłużyły mi się niemiłosiernie. W poprzednich tomach nasi bohaterowie dość szybko przenosili się Hogwartu, gdzie akcja nabierała tępa po 2-3 rozdziałach. W czwartej części sprawa ma się inaczej. Początkowe rozdziały opisują dom Dursley'ów i Weaslay'ów, tak zwaną Norę. Zostają nam jeszcze tylko mistrzostwa świata w guidittchu i... znowu wracamy do Nory. Do Hogwartu trafiamy dopiero w jedenastym rozdziale, co było dla mnie prawdziwą katorgą.

O bohaterach raczej nie będę się rozpisywać wiele (teraz, kiedy czytam recenzje jeszcze raz i sprawdzam błędy, zobaczyłam, jak perfidnie Was okłamałam). Nie zmienili się od poprzednich części aż tak. Draco nadal jest moim ulubieńcem, ale żałuję, że Krum nie był lepiej wykreowany. Fakt, był postacią poboczną, ale gdyby Rowling bardziej przyłożyła się do jego tworzenia mogłaby wytworzyć się ciekawa sytuacja Ron-Hermiona-Wiktor. To samo uczucie miałam przy każdym z uczestników Turnieju Trójmagicznego (oprócz Harrego oczywiście). Zbyt powierzchowne opisanie ich uczuć i zachowań negatywnie poskutkowało w kluczowym dla Cedrika i Harrego momencie. W tym tomie na bok odeszli również Ron i Hermiona. Nie widziałam już takiego zaangażowania w przyjaźń całej trójki. Harry zajmował się turniejem, Hermiona Krumem i wścibską Skeeter, a Ron... no właśnie, często miałam wrażenie, że całkowicie znika. Autorka nie poświęcała mu już tak dużo scen jak w poprzednich częściach.

Sam pomysł... hmmm... niespotykany, oryginalny i jedyny w swoim rodzaju. Jak powiedziała kiedyś moja przyjaciółka "Harry Potter to klasyk". Miała skubana rację. Nawet nie wiem, jak mam zabrać się za ocienianie, nie mówiąc już o delikatnej krytyce (żeby nie dostać od niej w szkole xD). Może najprościej jak się da. Gdyby nie kilka wymienionych przeze mnie minusów książka byłaby wręcz doskonała. Smoki, zagadki, tajemnica za tajemnicą... jeśli jednak mam być szczera film wywołał u mnie większe emocje niż książka (tak wiem, jestem okrutna). Ucieszyłam się jednak odkrywając nowe sceny, których w filmie nie pokazano, m.in.: Hagrida i madame Maxime, scena na schodach w środku nocy... to wszystko pozwoliło mi spojrzeć na książkę trochę łaskawszym okiem.

Teraz czas na najgorsze, bo niby jak mam zebrać to wszystko do kupy? Pomijając fakt, że czwarty tom serii "Harrego Pottera" czytałam grubo ponad miesiąć (skończyłam dopiero na początku marca) i wiele wątków musiałam przypominać sobie podczas czytanie, ponieważ zdążyły wylecieć mi z głowy, książka wciągnęła mnie w swój magiczny i pokręcony świat i raczej szybko mnie nie puśći. Większość z Was ma pewnie HP za sobą, wiec nie muszę pisać, że polecam (chyba, że czytają to osoby tak ociągające się jak ja). Napiszę tylko, że równie mocno jak Wy pokchałam małego chłopca z komórki pod schodami.

Moja ocena: 10/10

---Sara Gray---