"Pułapka uczuć" Colleen Hoover

Layken skończyła niedawno osiemnaście lat. Zaledwie kilka miesięcy wcześniej niespodziewanie straciła ojca. Wraz z kochającą matką i młodszym bratem postanawiają zostawić za sobą przeszłość w Teksasie, by rozpocząć nowe życie w Michigan. Sprzedają dom, pakują rodzinne pamiątki i wyruszają na północ. Każde z nich z innymi obawami i planami na dalszą przyszłość. Zarówno Lake, jak i Kel nie chcą porzucać szkoły, przyjaciół, wspomnień związanych z ulubionymi miejscami. Boją się tego, co ich czeka prawie dwa tysiące kilometrów od domu. Prawdziwego domu. Julia też się martwi. Mimo to stara się dodać otuchy swoim dzieciom i wesprzeć ich w najtrudniejszych chwilach. 

Po przyjeździe na miejsce okazuje się, że już pierwszy kontakt z sąsiedztwem z naprzeciwka zwiastuje poważne zmiany w rodzinnych relacjach. A to dopiero początek niezwykle emocjonalnej, momentami przezabawnej historii losów dwóch rodzin Cohen i Cooperów, w której nikt nie zdaje sobie sprawy, jak ich członkowie staną się sobie bliscy w obliczu śmiertelnej choroby i codziennych problemów.

Moja ukochana autorka powraca na bloga! Tym razem postanowiłam wziąć się za bary z "Pułapką uczuć", którą zamówiłam już jakiś czas temu. I teraz pojawia się pytanie: kiedy ostatnia część pojawi się w Polsce?!

Znowu mamy do czynienia z niewinnym początkiem. Dziewczyna przeprowadza się na drugi koniec Stanów razem z matką i bratem. Pierwszego dnia poznaje swojego zabójczo przystojnego sąsiada Willa i jego brata Cauldera. Prosta historia i wielkie Love Story? Nie tym razem. Colleen Hoover jest przecież mistrzynią komplikowania życia swoim bohaterom. Wszystko wychodzi na jaw, kiedy Layken przekracza próg swojego nowego liceum...


Jeśli już o szkole mowa. Na pierwszej lekcji główna bohaterka poznaje szaloną i jedyną w swoim rodzaju Eddie. Co to jest za dziewczyna! Mimo wielu problemów w swoim życiu każdego dnia się uśmiecha. Zamiast użalać się nad swoim losem, pociesza zagubioną Layken. Zaimponowała mi. Taka przyjaciółka to prawdziwy skarb. Kiedy opowiedziała swoją historię po prostu nie mogłam uwierzyć, że coś takiego strasznego przydarzyło się tak dobrej osobie. Świat na prawdę jest niesprawiedliwy.


Sama główna bohaterka wydawała mi się... hmm... normalna? Nie irytowała mnie, nie wyróżniała się z tłumu, miała problemy jak każda nastolatka. Chyba po prostu wydawała mi się bardzo podobna do mnie, dlatego od razu ją polubiłam. Razem z nią współczułam, kochała, nienawidziła... byłyśmy jednością. Takie cuda z czytelnikiem potrafi zrobić tylko Hoover.


Co do Willa, do tej pory nie wiem dokładnie co mam o nim myśleć. Jego przeszłość zwaliła mnie z nóg, ale z drugiej strony, to, że ukrywał przed Layken czym się zajmuję nie było wobec niej, wobec NICH fair. Mimo młodego wieku zajmował się dziewięcioletnim bratem, pracował i znajdował czas dla siebie. Takie zachowanie zasługuje na pełny szacunek. Kiedy wyobraziłam sobie, że jestem na jego miejscu... to na pewno nie wyglądałoby tak pięknie.


Ważną postacią w tej powieści byłą również Julia, matka Layken. Hoover pokazała ją jako mentora, opiekuna wskazującego odpowiednią drogę młodym. Bez niej Layken i Will na pewno by się pogubili.


Miły zaskoczeniem okazały się wiersze pisane przez bohaterów. Żadne opisy ani dialogi nie pozwoliły poznać mi ich tak, jak poznałam dzięki wierszom. Ciche wyznanie miłości, żal po śmierci bliskich, gniew po rozstaniu... nie miałam pojęcia, że zwykły wiersz może tak oddać uczucia. Zaczęłam się nawet zastanawiać nad napisaniem swojego - o tej powieści i przeżyciach z nią związanych rzecz jasna.


Nie spodziewałam się również, że "Pułapka uczuć" to wyciskacz łez! Dwa razy popłakałam się przy jej lekturze. Pierwszy raz, kiedy Eddie obchodziła swoje osiemnaste urodziny. List od jej ojca i te wszystkie baloniki rozłożyły mnie na łopatki. Chciałam dowiedzieć się co było dalej, ale nic nie widziałam przez zbierające się łzy. Drugi raz płakałam kiedy Layken czytała list od swojej mamy (chyba nigdy już nie przeczytam żadnego listu). Na szczęście był to już epilog, więc spokojnie odłożyłam książkę, schowałam twarz w poduszce i zaczęłam płakać.

Kiedy już przetrawiłam te wszystkie emocje, siadłam przed laptopem i zaczęłam pisać recenzje - zajęło mi to dwa dni. "Pułapka uczuć" to czwarta książka Colleen Hoover, którą przeczytała. Poszperałam w necie i okazało się, że jest to pierwsza wydana przez nią książka, co dało się zauważyć podczas czytania. "Pułapka..." jest ciut gorsza od "Hopeless", "Losing Hope" czy "Maybe Someday". Na "Nieprzekraczalną granicę" będę musiała jeszcze trochę poczekać (zebrało mi się kilka książek na konkurs z polskiego, więc może być nawet krucho z recenzjami na blogu).

Moja ocena: 9/10

---Sara Gray---